1900- strój codzienny

Cały ten strój balansuje na granicy historyczności a stylizacji, a więc dlaczego musiało powstać coś tak połowicznego? Otóż chciałam uczestniczyć w pikniku krynoliny w Pszczynie, a nie do końca był to mój ulubiony okres.

Jak to leży w mojej naturze, albo przyjmuje wszystko z danej epoki albo nic i wtedy idę w stronę minimalizmu, ewentualnie klasycznej elegancji.

Od początku w kreowaniu tego stroju stawiałam na maksymalną prostotę i minimum pracy :P  

Tak też się stało, do tego celu wykorzystałam bluzkę mojej praprababci która pochodzi z początku XX wieku (krój funkcjonował też w XIX). Możliwe nawet, iż była szyta na tej samej maszynie na której ja obecnie szyję, lub na starej 'singerce' która ma już za sobą lata swej świetności, ale która podobno była świetna i szyła wszystko łącznie z skórami. Bluzka choć ma dziś już sporo lat, doskonale się trzyma i o dziwo jest idealnie moich wymiarów (pewnie z tego samego powodu moja prababka i babcia jej nie nosiły).

Bluzka jest była częścią stroju regionalnego- śląskiego. Zwana jest jaklą i noszona była od święta przez mężatki, jedynie do kościoła- jak to bywało w klasach chłopskich- a później trafiała do szafy aby znów czekać na swoją kolej.

Kiedyś miałam ogromną przyjemność nosić jaklę która była z czarnej grubej satyny jedwabnej (to się jakoś inaczej nazywa). Miała około stu lat i ledwo już się trzymała ale była przepiękna o_o

 

Na spódnicę wykorzystałam poniższy wykrój, przy czym nieco go zmodyfikowałam.Wełniana spódnica jest podszyta bawełnianą podszewką, szwy są rozłożone i schowane do wewnątrz, między dwie warstwy.

Przemysław Krystian Faryś- Ubiór kobiecy i jego tajemnice 1780- 1930

Jak widzimy powyżej, spódnica powinna być zabezpieczona tkaniną impregnowaną i najlepiej jeszcze aksamitnym paskiem u dołu. Wprawdzie zamówiłam tkaninę impregnowaną, lecz okazała się zbyt gruba i ciężka. Ostatecznie pozostała tylko bawełniana podszewka.. co było błędem.

Szycie wełny też było dosyć kłopotliwe, wykorzystałam splot płócienny- tak jak to było opisane na eksponatach- a jednak okazała się zbyt ciężka i gruba. Dodatkowo dziwnie się marszczy i faluje (to raczej moja wina niż wełny).

Pod spód założyłam mój underbust. Co prawda w tamtym okresie były nieco inne gorsety, ale nie można zaprzeczyć, że wcześniej takich nie było.

Pozostaje jeszcze kwestia codzienności tego stroju. Sprawa jest prosta, jak podaje P.K. Faryś w swojej książce" Ubiór kobiecy i jego tajemnice 1780- 1930"  dół bluzki zazwyczaj był skryty w spódnicy, a w codziennych ubiorach dopuszczalne było, aby ze względu na wygodę, był noszony na wierzchu.